Istnienie jest cudem

To może dziwne ale dopiero w tym roku zauważyłem, że drzewa na wiosnę najpierw wypuszczają kwiaty a dopiero potem liście. Przynajmniej duża większość. Widać rozmnażanie jest ważniejsze niż przetrwanie. W końcu to liście i korzenie są tym, co daje drzewom życie. Swoją drogą jest to spektakl niesamowity. Mogę sobie wyobrazić, że jest to czas kiedy przyroda doznaje niemal orgazmu, sygnalizując światu – zobacz jestem piękna, zapłodnij mnie, chcę się mnożyć, odradzać, chcę tryskać nowym życiem. Pomyślałem, że energia towarzysząca przyrodzie w tym czasie ma podobne wibracje do ludzkiego aktu seksualnego, a może wręcz do orgazmu. Seks jest energią życia. Pisałem o tym z resztą we wpisie – Seks jest ważny – link poniżej:

link do wpisu - Seks jest ważny

Wiosenne ożywienie jest dla mnie inspiracją do celebrowania życia. A właściwie to nie chodzi o życie a raczej o istnienie. Wiosna i Święta Wielkanocy, które notabene postanowiłem świętować jako cykl życia, jako święto odrodzenia wszystkiego, są doskonałym symbolem tego, że śmierć nie istnieje jako koniec ale jako koniec jednego cyklu i początek następnego. W takim ujęciu życie jest wspaniałe ale to tylko ułamek istnienia. Obserwując ten cykl życia doznaję poczucia istnienia, przybieram rolę obserwatora. Chyba właśnie na tym polega istnienie. Wychodzę wtedy na chwilę z tego cyklu życia i zostaję widzem w tym teatrze. Lęk przed śmiercią, który jest wkodowany w nasz system nerwowy rozmywa się w poczuciu błogości obserwacji, bez oceniania, bez rozkminiania. Istnienie staję się nadrzędne, a ono nie kończy się w chwili umierania, tak jak w przyrodzie życie nie kończy się zimą. Nadchodzi wiosna i wszystko ponownie ożywa.

Zdarzyło mi się ostatnio spacerować po zupełnie dzikim lesie. Takim, gdzie człowiek nie ingeruje. Stare, martwe drzewa leżą aż się zupełnie rozłożą, dając życie innym roślinom i nie tylko. Nawet po zakończeniu niezliczonych cykli odradzania, martwe drzewa stają się częścią nowego życia. Nie przestają jednak istnieć. Zmienia się tylko forma istnienia. Nie mam zielonego (adekwatne słowo do kontekstu J) pojęcia co stanie się z moim istnieniem po mojej śmierci. Ale nabieram pewności, że to nie jest żaden koniec. Istnienie się nigdy nie kończy. Martwe drzewa stają się częścią innego życia, innego, nowego ekosystemu. Wygląda na to, że wszystko staje się jednym - istnieniem. Tylko formy są różne. To właśnie mam na myśli, pisząc, że istnienie jest cudem. Cud to taki moment, kiedy dzieje się coś, czego nie rozumiemy ale się wydarza wbrew jakiejkolwiek logice, a ja jestem tego świadkiem, obserwatorem. I może właśnie o to chodzi. Nie trzeba wszystkiego rozumieć. Myśli stają się tylko przeszkodą do poczucia istnienia. Myśli szatkują rzeczywistość, nazywając, nadając logikę, formy, ramy rozumowania. W ten sposób moja świadomość nie obejmuje całości tylko poszczególne fragmenty rzeczywistości. Nie mam tutaj zamiaru nawoływać do bezmyślności. Wystarczy, że przestaniemy nasze myśli traktować tak bardzo poważnie. Wystarczy czasem je odpuścić. Dlatego, aby poczuć istnienie warto uwolnić się choć na chwilę od myśli. Z pewnością medytacja jest pomocna w tym uwolnieniu. Przyznam się Wam, że moja forma medytacji to w dużej mierze spacery, obserwacja tego co mnie otacza. Nie zawsze trzeba przybierać jakieś konkretne pozycje i koncentrować się na oddechu, choć to jest jak najbardziej pomaga. Czasem wystarczy stać się uważnym, neutralnym obserwatorem. Wtedy taka medytacja otwiera bardziej serce niż rozum i mogę poczuć bardziej niż zrozumieć. W takich momentach czuję, że jestem dziwnie połączony ze wszystkim dookoła. Istnieję jako część całości, jedności.

Nie potrafię precyzyjnie wytłumaczyć, ani Wam, ani sobie czym jest istnienie. Nie chcę ubierać go w jakieś formy. Nie ma takiej potrzeby ani możliwości. Podobnie jak to dzieje się z każdym cudem. Jeśli go potrafimy zrozumieć, wytłumaczyć to znaczy, że to nie jest cud.