Ten gorszy introwertyzm

Czy taki podział jest właściwy? Czy słusznie dzielimy ludzkość na te dwie kategorie?

Od dawna zaliczałem się do kategorii introwertyków. Od dawna czuję, że moje baterie ładują się w odosobnieniu. Nie lubię tryskać emocjami, wylewać je zawsze i bezkrytycznie na zewnątrz. Lubię mieć czas na przemyślenie. Źle się czuję, kiedy jestem zmuszany do zachowań niezgodnych ze mną. Czy to znaczy, że jestem niedopasowany do społeczeństwa, czy mam słaby kontakt ze sobą, ze swoimi emocjami?

Mam wrażenie, że istniej jakieś dziwne przeświadczenie, że introwertycy nadają się na terapię. To pewnie efekt pomylenia introwertyzmu z depresją. Sam też dałem sobie wmówić, że mam depresję. Spędziłem pół roku na terapii z panią psycholog. I wiecie co? Dalej jestem introwertykiem. Moje wrażenia z terapii są raczej mało pozytywne. Jako introwertyk musiałem zmuszać się do każdej wizyty. Szukanie na siłę przyczyn mojego stanu w przeszłości, którą i tak już coraz mniej pamiętam, po jakimś czasie stało się bardziej grzebaniem w jałowej ziemi. Nic z tego nie wyrosło. Nie mam zamiaru zniechęcać was do terapii. Mam po prostu przekonanie, że ja jej nie potrzebowałem. Z resztą taką diagnozę dostałem wcześniej od innej pani psycholog ale jej nie uwierzyłem. Czytałem gdzieś, że wszyscy potrzebują terapii, że to zawsze jest pomocne. Być może tak jest. Być może trafiłem na nieodpowiednią terapeutkę ale ja nie czuję wartości z grzebania w przeszłości i wyciągania na siłę teorii na temat mojej rzekomej depresji. Zamiast tego wolę świadomie kierować moimi myślami. Wolę wybierać świadomie gdzie skierować moje myśli. I choć mam świadomość wszystkiego tego, co ukształtowało moje kody myślowe, to nie chcę szukać przyczyn mojego samopoczucia na zewnątrz. Nie mam zamiaru obwiniać moich rodziców, choć nie byli idealni. Oni też dostali swoje kody. Tyle, że nie byli tego tak świadomi i przyjęli je z całym inwentarzem konsekwencji. Wiem, że mnie kochali jak potrafili i jestem im wdzięczny za to.

Co zatem z tym introwertyzmem? Powiem tak – dla mnie jest on naturalny. Dzięki niemu mogę mieć więcej przestrzeni do przemyśleń. Podobno ekstrawertykom jest łatwiej bo nie gromadzą w sobie emocji. Nie wiem bo jestem introwertykiem. Też mam emocje i też je przeżywam ale w samotności. Chodzi o to, że introwertyzm, jak i ekstrawertyzm nie jest ani dobry ani zły. Świadomość swojego stanu jest kluczem do tego, by wykorzystać go jak najskuteczniej.

Czytałem gdzieś taką zabawną sentencję: Każdy jest normalny dopóki się go lepiej nie pozna. I teraz to rozumiem. Ta normalność jest niczym innym, jak podporządkowaniem się wpływowi społeczeństwa, kodów, zwyczajów, moralności, religii i kulturze. Każdy jednak czuje, że w głębi duszy pragnie być wyjątkowy i taki jest – każdy jest wyjątkowy! Czasem tylko brak odwagi by być kreatorem swojego życia. Nie chodzi mi o to by negować wszystko, co społeczeństwo nam narzuca. Chodzi bardziej o świadomość i wybór. Są wartości, które mi służą i nie chcę ich odrzucać. Przyjmuję je świadomie ale nie bezkrytycznie. Może właśnie dlatego, że jestem introwertykiem i mam przestrzeń na to, żeby je przeanalizować i poczuć, czy mi służą.

Chcę też zaznaczyć, że bywam również ekstrawertyczny. Lubię się spotykać z ludźmi, rozmawiać, dyskutować ale jak poczuję się zmęczony wybieram samotność i tam jest moje schronienie. Podejrzewam, że również ekstrawertycy bywają introwertyczni. Proporcje są różne i to definiuje naszą przynależność.

Może więc warto przestać się dzielić i zrozumieć, że to kim jesteś nie ma znaczenia dla twojego szczęścia. Jedynie świadomość i akceptacja siebie może pomóc wykorzystać twoje cechy do tego, by czuć się lepiej, by być szczęśliwym.

Możesz wesprzeć moje pisanie oraz wydanie książki. Założyłem konto na platformie Patronite, która służy do wspierania autorów blogów, vlogów, youtuberów. Kliknij przycisk "Patronite" w menu lub link poniżej i zobacz jak możesz mi pomóc wydać książkę!https://patronite.pl/Poslaniec/description